Van geloof naar standvastigheid tot volmaaktheid.
Iedere Christen valt beproeving ten deel. Soms via ziekte of gevolgen van ouderdom, soms via ongeluk, oorlog of geweld. Soms via sterven van een geliefde, psychische aandoening of trauma. Of op vele mogelijke andere wijzen.
"Jakobus, dienaar van God en van de Heer Jezus Christus, groet de twaalf stammen die over de hele wereld verspreid zijn. Mijn broeders en zusters, beschouw het als een groot geluk, wanneer allerlei beproevingen u overkomen. Want u weet: als uw geloof de beproeving doorstaat, dan is standvastigheid het gevolg. En standvastigheid op haar beurt moet leiden tot volmaaktheid. Het gaat erom dat u volmaakte en gave mensen wordt die in niets tekortschieten", Jacobus 1:2-4
Zo is beproeving dus kostbaar, maar ook heel pijnlijk en dus beslist niet makkelijk. Erg moeilijk om doorheen te gaan en niet waarnaar je uitkijkt ook. En zelfs met een mooi Bijbelvers niet mooi te maken of doen voelen zeg ik eerlijkheidshalve:
"Gelukkig te prijzen is de man die overeind blijft in de beproeving. Heeft hij de proef doorstaan, dan ontvangt hij het leven, de krans die God beloofd heeft aan wie hem liefhebben.", Jacobus 1:12.
In 2Cor11:23-29 vertelt Paulus over zijn beproevingen als steniging, stokslagen, gevangenneming, honger en dorst, te weinig kleding, gevaren in woestijn en op de zee, valse broeders, enzovoort. Toch zegt hij in 2Cor11:30 dat hij zich beroemt op zijn ZWAKHEDEN?!
"Als ik me ergens op moet beroemen, zal ik het doen op mijn zwakheden".
Ook vertelt Paulus dat hij een doorn in het vlees kreeg en ook dat hij God vroeg om die doorn weg te nemen (2Cor12:7-8), maar dat God dat niet deed en antwoordde: "Je hebt genoeg aan mijn genadige goedheid. Want kracht wordt juist ontplooid in zwakheid", 2Cor12:9.
Doornen zijn zeer pijnlijk. Voor Christus toen hij een doornen kroon opkreeg; voorafgaand aan de kruisiging met spijkers wat nog erger is dan doornen. Ik word naar als ik aan zijn lijden denk, waarbij de tranen spontaan komen. Onze beproevingen zijn ook van die doornen; soms zelfs als spijkers en we delen zo in zijn lijden:
"Altijd dragen we het sterven van Jezus in ons lichaam mee, om ook het leven van Jezus in ons lichaam zichtbaar te laten worden.
In ons aardse bestaan worden we om Jezus’ wil voortdurend uitgeleverd aan de dood, om juist zo het leven van Jezus in ons sterfelijk bestaan zichtbaar te laten worden", 2 Cor4:10-11.
Het lijden van Christus gaat ons lijden in alles te boven. Toch weet ook ik dat lijden zeer pijnlijk is; geestelijk en lichamelijk. En dus dat mooie woorden die pijn en dat lijden niet tot iets fijns en moois zullen maken. Het is iets waar je verder mee gaat in geloof desondanks. En dat is echt heel moeilijk vaak. Soms bijna onmogelijk. Je voelt je zwak, onmachtig en onmogelijk om te functioneren. En toch ligt in geloof verder gaan dan juist onze kracht! Toch bidden voor anderen, toch God en Christus loven, prijzen en danken. Toch doorgaan in blijheid en dankbaarheid.
Je geloof in standvastigheid wordt zo je eerste natuur, wie je waarlijk bent. En zo ben je een waarlijke survivor:
"De kleine moeilijkheden van dit huidige leven leiden voor ons tot een heerlijkheid die alles te boven gaat en eeuwig is.
Onze blik is niet gericht op het zichtbare, maar op het onzichtbare. Want het zichtbare is tijdelijk, maar het onzichtbare is eeuwig", 2Cor4:17-18.
Beproeving echter maakt niemand tot Christen; alleen je geloof en dat geloof gelijkluidend leggen doet dat, mits je dan als Christen persoonlijk uitgaat zoals dat verwacht wordt tot Geestesvrucht. Meer daarover lees je hier:
Over reddend geloof tot eeuwig leven
Over bidden voor vergeving van zonden
Over een relatie met Christus opbouwen