Christen ben je solitair, persoonlijk
Christen zijn begint per persoon, namelijk als een 1 op 1 relatie met God door Zijn Geest. HIJ probeert je via je gedachten ertoe te bewegen om een zondig leven te verlaten en tegelijkertijd om zijn zoon Yeshua (Christus) te leren kennen en verkiezen in je leven. Om zo (na de geloofsdoop tot Christus, erna de handoplegging tot Geest en Gaven) je leven in eenheid voort te zetten met God die Geest is. En in die werkeenheid ga je het smalle pad op met de jou gegeven Gaven. Het is een puur persoonlijk proces tot persoonlijke verandering; en niet groepsmatig of gezinsmatig. Zo werkt God misschien ook al aan jou?! Misschien ben je in die hoedanigheid uiteindelijk al op het smalle pad uitgekomen ook?
Ontmoetingen op het smalle pad
En dan ontmoet je mensen op jouw smalle, nieuwe weg. Mensen die misschien wel vinden dat jij glimt als een edelsteen? Een man of vrouw of meerdere personen die jou wel zien zitten, weliswaar op hun voorwaarden! Of die het doen voorkomen, “dat iets bijstellen van jouw christelijke waarden, geloof, gedrag en activiteiten goed is voor de harmonie, het gezin of de relatie wat dan toch feitelijk je eigen voorwaarden en voordeel zou zijn” [wordt dan direct of indirect gesuggereerd, vaak zwijgend].
Of er is een bestaand verleden met oude wijzen, waarden, gedragingen en wegen; en precies dat wil de partner bij het oude laten. Alles moet blijven zoals het was of terug naar het oude...
Of je partner/nieuwe partner gelooft niet(s) en wil dat ook niet;
Of je partner/nieuwe partner gelooft anders (kerkelijk, afgodisch, werelds);
Wat dan te doen? Het tijd geven? Langzaam of ineens je geloof afvallen ten gunste van de partner? Doen alsof eenheid in geloof niet zo belangrijk is voor een relatie? Doen alsof God je partner toch wel redt zonder geloof, geloofsvrucht of christelijk handelen? Ik licht een aantal van deze gevallen toe:
In de prille relatie
Je bent pas bij elkaar en niet getrouwd. Maar jij kwam eerder al tot inhoudelijk geloof en die nieuwe partner dus niet en wil dat misschien ook niet. Tijd geven tot mogelijke verandering lijkt dan logisch, maar ervaring leert dat de partner dan flexibel zijn met jouw geloof laat zien, totdat “de buit binnen is” (tot na het voltrokken huwelijk). Na het trouwen is die flexibiliteit dan al gauw geheel over en wordt schijnbaar op basis van praktische overwegingen tegen geloof, geloofsdagen of geloofsbelemmeringen. Boodschappen moet dan ook op de Sabbat kunnen, werken moet ook op de Sabbat kunnen als er vanwege zwangerschap minder gewerkt moet gaan worden of als er extra geld binnen moet komen. En christelijke moraal is dan voor mietjes... Helaas wordt sex daarbij ook nogal eens als chantagetool ingezet, evenals de baby die komende is of als die er is...
Kortom: het is naïef en destructief om tijd te geven aan verandering zeker als die verandering langer gaat duren (> 6 maanden). Als de partner zegt ‘wel geïnteresseerd te zijn’, geldt dat mogelijk ook weer als zoethoudertje tot de buit binnen is. Daarom is het verstandiger om voor jezelf en stilzwijgend (!) duidelijk te hebben: binnen 6 maanden grote veranderingen leidend tot structureel Christen worden van je partner. En anders de relatie beëindigen!
Het is met dat uitgangspunt ook verstandiger om GEEN sex te hebben om chantage en op die wijze geloofsbrekerij te voorkomen. En ja: zo werkt dat in praktijk.
Met “de andersgelovende” partner
Met een andersgelovende partner (kerkelijk, afgodisch, werelds) werkt het eigenlijk net zo als de niet gelovende partner. Ook deze partner zal in het begin van de relatie vaak geïnteresseerdheid en flexibiliteit laten zien om jou als buit binnen te kunnen slepen. En die vaak voorgewende “veranderingsinteresse” kan dan ver gaan! Echter ervaring leert dat de echte grote en vaak ‘formele’ stappen eeuwig uitgesteld worden en er niet komen. Lidmaatschappen worden niet opgezegd, oude wegen en wijzen worden niet veranderd, afgodsbeelden worden niet weggedaan of verstopt, verslavingen worden heimelijk in stand gehouden, enz. En de nieuwe weg met veranderd geloof wordt niet ingeslagen en het formeel leggen van dat nieuwe geloof (geloofsdoop tot Jezus gevolgd door handoplegging tot Geest en Gaven) evenmin, wat natuurlijk ook niet kan met berusten in het afgodische/wereldse (zelfs niet als het kerkelijk is!!!)...
Ook hier geldt: langer dan 6 maanden de tijd geven is onverstandig. Beter nog: als de veranderingen er niet komen op zeer korte termijn (< 3 maanden) kan je beter totaal niet starten met een relatie, zeker niet met een sexuele relatie. Pas hier nog meer op dat je niet in de sex en zwangerschapsval trapt die je geloof zal breken! Denk overigens ook aan psychische ziektes van de mogelijke partner, zijn of haar kinderen waar je een (vaak duurzame!) relatie mee opbouwt, financiële afhankelijkheid of andere afhankelijkheid. Ook deze zaken kunnen je beroven van je geloof om dat je jezelf moreel gedwongen kan zien om in die afhankelijkheid van je geloof af te zien; deels of geheel. En feitelijk is deels vaak dan ook geheel als het christelijke geloofszaken betreft.
Doen alsof je neus bloedt of dat het niet zo erg is, zal je geloof langzaam maar zeker doen doodbloeden met je geloofsvrucht in het dagelijks leven natuurlijk erbij. Zo zal stress, eenzaamheid, verdriet, onmacht, enz. je leven binnenkomen. Je verlaten geloof wordt zo een lege huls met stalen wanden. Je geestelijke pijn zal toenemen; en je gaat mogelijk vluchtgedrag vertonen in verslavingen, werk, apathie of afleiding...
Waarlijk christelijk geen dooddoener!
En nee: waarlijk christelijk zijn, is dus niet een synoniem voor ‘goed doen’. Niet voor ‘kerkelijk goeddoen’, niet voor de lieve vrede in schijnharmonie en ook niet om je geloof (daarvoor) weg te cijferen! Daar is je geloof niet voor bedoeld. Dat sluit niet bij je geloof aan. Dergelijke wereldse, New-Age argumenten hanteren om je relatie of geloof verzaken recht te praten is dus ook zeker niet de bedoeling. Sprekende voorbeelden:
- Partner gelooft niks en wil het ook niet - Je geloof dan maar inperken, verzwijgen, wegdoen, enz. leidt dan niet tot harmonie, niet tot iets goeds en niet tot vrede. Integendeel zelfs!
- Partner gelooft anders - Tijd geven verandert daar niets aan. Hoe langer je wacht, hoe minder kans op verandering. En het leidt niet tot harmonie of vrede. Integendeel zelfs: slechts de schijn ervan wordt ervaren, maar emotionele chantage ligt op de loer en wordt met de dag groter!
- Partner wil niet ‘om’ en niet geloven - Feitelijk heb je bij het aangeven van deze wil van je partner al te maken met een SCHEIDING, namelijk in en door geloof.
Als je getrouwd bent, mag je als Christen niet zomaar meer scheiden. Dat mag alleen in geval van ernstige bedreiging, overspel, bedrog, enz. wat de relatie dan feitelijk al heeft verbroken! De scheiding is daar dan slechts de formele, rechtsgeldige, fiscale bevestiging van die scheiding in de relatie.
Ongetrouwd geldt ook hier weer: pas op dat sex of zwangerschap je niet slaaf van de relatie maken. Beëindig die relatie liever, zodat je kan (blijven) groeien in je relatie met God en Jezus. Dat klinkt misschien eng of raar, maar een gedwongen huwelijk door zwangerschap en zo je geloof op de klippen moeten laten lopen is beslist nog veel erger en enger!!
Dus eerlijk zijn over de relatie en (het geloof) wat mist, is superbelangrijk. Durf dus in eerlijkheid de mogelijkheden en onmogelijkheden te bedenken voor jezelf (praat hierover niet met je partner, want dan wordt het al snel als emotionele chantage aangemerkt of leidt het tot diepgaand toneelspel wat ook ongewenst is):
Inventarisatie van je relatie
Wees eerlijk tegen jezelf (en houd het voor jezelf):- Komt die geloofsverandering van je partner er niet of nauwelijks?
- Neemt het houden van de Sabbat (4e Gebod) steeds meer af?
- Is er steeds minder begrip voor jouw geloof?
- Wordt je geloof als lastig ervaren of negatief?
- Groeien er daarom kleine irritaties?
- Moet jij jouw geloof daarom alleen of ergens achteraf op zolder of in een kelder beleven?
- Word je leven steeds drukker met steeds minder tijd voor wat je gelooft?
- Krijg je steeds meer ongelovigen of andersgelovigen als vriend?
- Ga je steeds zwaarder wegen, word je depressief?
- Voel je de eenzaamheid groeien?
- Werk je steeds meer over?
- Zoek je naar afleiding in genot en genotsmiddelen?
- Zoek je naar persoonlijke erkenning via formele wegen en communicatie?
Als je te lang in die geloofsloochenende leugen blijft hangen, zit je zeer waarschijnlijk ook in die relatie vast, bijvoorbeeld via zwangerschap, huwelijk of een vorm van afhankelijkheid die ontstaan is. Je zit dan vast in schijngeloof (!) en ook in schijnharmonie, schijnliefde, schijnvrede en een schijnhuwelijk... Logisch ook, want alles dat strijdig is met je geloof is automatisch strijdig met harmonie, liefde en vrede.
Vroeg of laat zal je die waarheid gaan beseffen; en dan kan het maar beter vroeg zijn dan laat als je de relatie beëindigt. De relatie met die partner gaat gewoonweg nergens naartoe dus lieg jezelf niet voor daarover. Niet voor de sex, niet voor het gemak, niet voor het gezelschap, niet omdat alleen maar alleen is, niet voor de lieve vrede, niet voor de schijnharmonie en ook niet uit angst of de angst voor morgen. Je hebt immers God (en Jezus)!
Lieg ook niet tegen je partner. Blijf niet uitstellen met hoop op alweer een morgen die niet komt. Ga je eigen weg en zoek liever naar een partner waar je jouw geloof wel mee kan delen. Zo blijft je geloof levend; zelfs als je die andere partner niet vindt.
“Een verdeeld huis is gedoemd te vallen” zegt de Bijbel. Zo is het ook met een relatie. Realiseer je svp wel dat JIJ het dan bent die valt in die verdeeldheid!
Wees dus wijs en ga geen duurzame relatie aan als het geloof niet te delen is met je partner. En laat je niet via huwelijk, zwangerschap of andere commitments dwingen om dan toch maar die relatie aan te gaan of aan te blijven houden. Kies voor je geloof en handel ernaar. Zo kies je voor een eeuwige toekomst in vertrouwen!