Bang voor doodgaan of leven?!

Als je het leven kostbaar vindt, lijkt het voor de hand te liggen dat je angst voor doodgaan hebt. Andersom: als je leven steeds pijnlijker of moeilijker wordt dat je misschien naar de dood gaat verlangen. Een mix van beiden kan in theorie zelfs mogelijk zijn. Iets om je voor te schamen als je Christen bent? Of toch niet?

Doodgaan is niet natuurlijk...
Doodgaan was voor de mens nooit de bedoeling, maar was het gevolg van wat Eva en Adam deden ingaand tegen wat God hen gezegd had (niet) te doen (Genesis 3:19). Dus doodgaan is eigenlijk een onnatuurlijk iets waar we als mens niet voor gemaakt waren. Angst voor doodgaan, is dus natuurlijk. Zodra je beseft dat je eens niets meer voelt, hoort, ruikt, ziet, weet of kan doen, is het begrijpelijk dat je daar bang van wordt. Hoewel je dat besef als je dood bent natuurlijk niet hebt: ook dat je niets aan dat lot kan veranderen en dat je lichaam zal vergaan en daarmee ook al je kennis, vaardigheden en geliefden maakt het alleen maar angstiger en minder prettig.

Christenen zijn ook mensen
Begin je misschien nu ook al wat te voelen? Misschien dat je er al slapeloze nachten over hebt gehad? Dan kan het zweet je uitbreken of je verstand het laten afweten en kan je niks meer beredeneren. En alles duizelt je. Beslist geen schande, want wat je beseft dan hoe tijdelijk het leven is, hoe blij je bent met je lichaam en hoe naar sterven eigenlijk is. En ook dat je hevig beseft dat hier en nu telt. Zo is angst dan opeens weer heel functioneel, doelmatig en begrijpelijk. Niets om je voor te schamen dus.
  • Zo kan je tot een rijker leven komen; geestelijk en actief;
  • Zo kan je tot een (nodig) veranderd leven komen als Christen;
  • Zo kan je proberen om gezonder te gaan leven;
  • Zo realiseer je jezelf dat het leven van anderen waardevol is;
  • Zo ben je dankbaar voor het leven dat je gegeven is.

Het wordt alleen raar, naar en onleefbaar als die angst je leven totaal gaat beheersen. Dan doe je feitelijk alsof je al dood bent, terwijl je nog leeft. Zo ontneem je jezelf levensvreugde en gooi je kostbare tijd weg. Die tijd had je kunnen gebruiken voor genieten van het leven, om mensen te leren kennen, om te houden van, om situaties te verbeteren of dingen te maken die er nog niet zijn. En natuurlijk ook om anderen tot hulp, steun of redding te zijn. Om over je geloofsleven, het onderwijzen ervan en de vrucht ervan tonen nog maar te zwijgen. Toch kan de angst tijdelijk je leven regeren, hoewel angst altijd een slechte raadgever is.

Als je toekomst er niet goed uitziet
Vooral als je in grote problemen bent, zorgen, pijn of lichamelijke ellende komt, krijg je ook te maken met angst, maar nu de angst voor het leven! Wie ziet ernaar uit om te leven vol lijden lichamelijk of geestelijk? Of naar een leven in armoede, honger en vervolging? Niemand toch?! Ook hier geldt weer dat aftakeling, pijn, ziekte en zorgen niet voor ons bedoeld waren. God had dat juist niet zo voor ons in gedachten. Dus geldt hier net zo: bij deze onnatuurlijke ontwikkelingen is angst, afkeer en onmacht natuurlijker om te hebben dan niet!

Hulp bij terugkrijgen van levensvreugde
Toch is vastlopen in angstgedachten of focus op doodgaan of leven met lijden niet de bedoeling. Het is eigenlijk een totale onzin en het verpest je mogelijkheden en levensgenot. Hoe kan je dan weer tot rust komen, tot zelfvertrouwen en geloofsherstel en weer genieten van je leven om ermee verder te gaan?

Zelfvertrouwen
begint bij te beseffen dat je niet gek, vreemd, dom, suf of raar bent met je angstige gedachten en focus.

Rust begint bij bidden en waar nodig vergeving te vragen, af en toe een valeriaantje te slikken, uit je Bijbel te gaan lezen (met name Psalmen, Spreuken, Prediker) te gaan vertoeven in de natuur, te sporten/in beweging te gaan komen en zon en licht op te zoeken.

Geloofsvertrouwen komt door je Bijbel te gaan lezen en de verhalen van personen in gelijke omstandigheden te gaan herkennen en lezen. Ze zijn niet perfect, maar net als jij gewoon mensen die dingen meemaken en doormaken in hun leven. David bijvoorbeeld schrijft over zijn angsten, problemen, verdriet, enz. en hoe God hem daarbij helpt en wat de toekomst hem daarom brengt. Echt zeer compleet om te lezen en te herleiden naar je eigen leven: Psalmen, Spreuken, Prediker, Hooglied. Maar denk ook aan het verhaal van Jozef en zijn verhaal. Verraden door zijn broers en als slaaf verkocht, vals beschuldigd en gevangen gezet, onderkoning gemaakt en redder van Egypte en eigen familie en komt zo boven zijn broers te staan. En het verhaal van Jeremia, Paulus of Petrus. Zeker geen perfecte mensen, geen perfect leven en zelfs geen perfect geloof. Kortom: lees de Bijbel eens anders en identificeer jezelf en jouw leven/levensomstandigheden ermee.

Verder gaan betekent zonder angst verder gaan als Christen. Met vertrouwen, gebed, dankzegging, er voor je naasten zijn en blijven wat je ook ten deel valt.

Of dat verder gaan ondanks angst, tegenslag, lichamelijk lijden, enz. echt mogelijk is? Jazeker!
  • Paulus deed dat namelijk ongeacht dat hij gevangen gezet werd, gestenigd werd, zweepslagen kreeg, enz. en erbovenop van de Geest te horen kreeg dat hem gevangenschap en verdrukking te wachten stond (Handelingen 20:23-24, Handelingen 21:10-11);
  • Alle discipelen wisten dat hen vervolging wachten stond (Johannes 15:18-21, Lukas 21:12);
  • Christenen weten in het algemeen dat hen evenzo ook vervolging en beproeving te wachten staat (Lukas 21:12, Marcus 9:49).
Toch zegt de Bijbel ook in Colossenzen 3:1-4 dat je jezelf niet met de wereld moet bezighouden, maar dat je gericht moet zijn op het hemelse dat eraan komt en waarin je zal delen. Dat is glorieus en gaat al onze pijn en verdriet ver voorbij!

Betekent dat geen angst meer? Geen twijfel? Geen problemen? Geen vervolging? Geen verdriet?
Zeker niet! Maar wel dat je via gebed troost, bemoediging, kracht, hulp en Zegen kan en mag en zal ontvangen als je daarom vraagt om als Christen door te kunnen gaan. Zeker als het moeilijk wordt. En ondanks die moeilijkheden is er dan weer om te danken!